Tijdens een bijeenkomst over de regionale aanpak van verwarde personen kwam aan het eind van de middag de crisiskaart ter sprake. Er werd een vraag gesteld waarom de inbreng van cliënten zélf, zoals in de vorm van een crisiskaart, nog niet is optimaal geregeld?

Het argument van een bestuurder van een GGZ-instelling was dat de crisiskaart te duur is. Namelijk wel 1000 euro per kaart!  Vervolgens werd er gezegd dat de crisiskaart online beschikbaar zou moeten zijn en dat met die eenvoudige en betaalbare vorm het misschien wel mogelijk zou zijn voor mensen om een crisiskaart te maken.

Een bijzondere reactie. De crisiskaart is namelijk naar mijn weten de enige interventie waar zo nadrukkelijk een prijskaartje aan wordt gehangen en vervolgens met het argument als te duur wordt weggezet.  (Even los van het feit of het prijskaartje klopt. Dat hangt namelijk sterk af of er gebruik wordt gemaakt van een vrijwillige of betaalde crisiskaartconsulent).

Ter vergelijking; het totale investeringsbedrag  voor de aanpak verwarde personen wordt volgens GGZ Nederland geschat op een bedrag tussen de 140,5 en 152,5 miljoen. Een ambulancerit kost tussen de 600 en 800 euro, een gemiddelde opvangvoorziening kost 800.000 per jaar, de beveiligde GGZ in Nederland kost totaal per jaar 42,5 miljoen, een verblijf in een opnamekliniek tussen de 1000 en 1500 euro per dag. Allemaal voorzieningen waarbij de kosten per individuele cliënt nauwelijks ter sprake komen.

Je hoeft geen minister van financiën te zijn om te kunnen begrijpen dat een interventie als de crisiskaart, die er voor zorgt dat er minder beroep wordt gedaan op bovengenoemde voorzieningen, zich zelf al heel snel terugverdient!

Naast de kosten werd ook het online invullen genoemd als kostenbesparend. Ook dit is een wat vreemde denkrichting.  Men gaat dan volledig voorbij aan de waarde die het voor een persoon heeft om samen met een ervaringsdeskundige te kijken hoe een crisis er in het verleden heeft uitgezien en welke zaken er mogelijk helpend en ondersteunend kunnen zijn. Dit proces kan soms aangrijpend zijn, omdat men terug moet kijken op een vervelende periode. Het meedenken en -kijken door een ervaringsdeskundige is daarbij van grote waarde voor de kwaliteit van het maken van de crisiskaart. Dat vervang je niet zomaar met een online invulformulier.

Natuurlijk zijn er mensen die voldoende inzicht en vaardigheden hebben om een deel van de crisiskaart zelfstandig of in groepsverband in te vullen. En uiteraard moeten we kijken hoe we eventueel kostenbesparend kunnen werken. Maar de basis van de crisiskaart is de intensieve verkenning van een crisis  dat een getrainde ervaringsdeskundige crisiskaartconsulent samen met de aanvrager van de kaart doet. In dat proces zit een duidelijke meerwaarde!

Daarnaast is het hebben van een plan ,waarbij het duidelijk is welke rollen de behandelaar, de huisarts, de familie, buren en vrienden hebben in geval van crisis, voor veel mensen heel geruststellend. Daar gaat al een preventieve werking van uit. Die verbetering van kwaliteit van leven voor de persoon zelf laat zich moeilijk vertalen naar euro’s!

In die zin is de crisiskaart zowél onbetaalbaar als van onschatbare waarde!

Bart Smith

directeur / bestuurder

RCO De Hoofdzaak